Het mysterie van de Atari 2600

De vrolijke decemberfeestmaand ligt weer voor ons. Gelukkig maar. Het zou eens wat zijn als er opeens geen decemberfeestmaand meer was. Wat een malheur voor de tere kinderzieltjes maar ook de volwassen mens die ook eens cadeautje wil. En helemaal voor de retail. December is namelijk de maand van de cadeautjes voor elkaar en dus goed voor de retail. Van Sint naar Kerst. Hoe mooi. Hoewel, de jonge kerstman lijkt die oude Sintermens steeds meer te verdringen. De kerstbal ligt steeds eerder dan de pepernoot in de schappen.

Al begin jaren ’90 is dit gaande. De electronicaverkopen verschuiven nog meer naar voren met Black Friday en Cyber Monday in november. Dat laatste feest speelt zich vooral online af. Er wordt meer geld uitgegeven aan de Kerstman. Vroeger was er een storm aan reclames waarin de goede Sint met zijn trouwe metgezellen als enigen de huiskamer binnen stapten. Zij gingen geen tv-huisje voorbij. Dat is nu wel anders. Ongeveer 40% van alle merken besloot vorig jaar niet meer voor Sint te kiezen. Onze familie is nog wel Sint vierend. Hoewel vierend. Het verleden speelt bij mij parten. Als kind was het met sidderende angst wachten op wat de goed heiligman zou brengen. Samen met mijn twee broers. Eerst nog heilig gelovend, later schijnheilig hopend. Vooral in de beginperiode van het ongeloof was ik bang dat Sint misschien wel echt bestond. En dat hij, vanwege mijn ongeloof, ons huisje voorbij zou rijden. Lang bleef ik daarom luidkeels doorzingen. Op zich werden wij in die tijd goed bedeeld. We vierden als een van de weinigen ook kerst. Dat was door mijn grootmoeder die vanwege haar internationale leven de aansluiting met de man uit Spanje had verloren. Kwam ons goed uit. Twee keer vangen in december. Sint was voor de elektronica, kerst was voor kleren.

Mijn vader was een liefhebber van techniek. Vaak die van het eerste uur. Een zogeheten “early adopter”. Gek genoeg bleek Sint dat dus ook te zijn. Begin jaren tachtig was daar de spelcomputer der spelcomputers, de Atari 2600. Ik besloot samen met mijn oudste broer deze als enige wens op ons lijstje te zetten. Sint geen keuze geven was het devies. De Atari was het enige. Geen oog deden we dicht tot pakjesavond de bevrijdende bons van nep-Sint op de deur klonk. De zak leek minder gevuld dan voorgaande jaren. De spanning was er niet minder om. Daar was dan plots het langverwachte gedicht aan mijn broer en mij. Twee blaadjes lang rijmelarij met de Atari 2600 als terugkerend onderwerp. We werden geprezen door Sint en ja, de Atari 2600 die was er. We moesten hem wel zoeken. Piet had hem verstopt volgens Sint. We beukten hysterisch het huis door. Opeens slaakte mijn broer een kreet van verrukking en riep mij te komen. Listig verstopt achter een bed in de verste kamer was daar de gloednieuwe Atari 2600 doos. We renden naar beneden om hem uit te pakken. Dankbaar keken we naar onze pa. Totdat de doos leeg bleek. Althans gevuld met baksteen. Lachend gingen we weer zoeken. Na 2uur zoeken, nog steeds geen glimp van de Atari spelcomputer. De lach was verdwenen. En dat zou zo blijven. Jaren hebben we nog gezocht. Mijn vader heeft het Atari-geheim in zijn graf meegenomen. Samen met Sint want die komt hier niet meer binnen.