Het festivalseizoen is weer begonnen

Het festivalseizoen is weer begonnen, en dat is niet aan dovemans oren gericht. In de knusheid en toch ook wel het isolement van de winter, kan ik soms vergeten hoe waardevol het is om af en toe in een parallelle maatschappij te duiken, want dat is wat een festival voor mij is. Een samenleving die voor een dag, of een paar dagen, aanschurkt tegen een ideale wereld. Iedereen is vrolijk, energiek, is erop gericht om een zo plezierig mogelijke tijd te hebben met elkaar, en dat uit zich in blije, willekeurige gesprekken met vreemden, die op dat moment als vrienden voelen. Er is saamhorigheid, zorg voor elkaar, er worden complimentjes uitgedeeld en soms net iets te lange knuffels gegeven. En dat alles met het best mogelijke bindmiddel: muziek.

Eenmaal binnen verzamelden we ons voor de line-array speakers, die prachtige hangende torens, als een soort moderne totempalen. Niets primitiefs is ons vreemd. Het is een mooi iets om me te realiseren, dat deze manier van begrip en empathie voor elkaar oproepen niet alleen een hele plezierige, maar ook een functionele is. Zo lang als de mens bestaat, zo lang bestaat er al muziek. Uit archeologische vondsten op verschillende locaties is gebleken dat er geen (natuur)volken bestaan die niet hun eigen vorm van muziekbeoefening met bijbehorende instrumenten hadden. Het is oer.

We maken de sprong naar 1969, het grootste muziekevenement tot dan toe gehouden, Woodstock, al was het meer een manifestatie dan een feest. Midden op het platteland, de versterkers en speakers waren niet aan te slepen om het geluid enigszins acceptabel te krijgen. Dit lukte, en deze mijlpaal in de geschiedenis is niet alleen de blauwdruk voor het grootschalige muziekfestival in feestelijke zin, maar ook in technische zin. Sindsdien is het geluid, preciezer, gelaagder, en ook harder geworden.

Daar stond ik, voor mijn heiligdom. Gelukkig wel met oordoppen in, want ook  die zijn veel beter, preciezer en gelaagder geworden. Waarschuwende verhalen over gehoorbescherming zijn zo tergend saai, dat ik niet zou durven om dat de concluderende zinnen van deze column te laten zijn. Laten we het erop houden dat ik niet voor niets in de eerste zin het woord ‘dovemans oren’ heb verstopt.

Een column van Eva Koreman.