Parallelle levens

Eigenlijk heb ik mijn hele carrière te danken aan het griepje van een nieuwslezeres van een lokaal station. Een hoog gehalte van: de een z’n dood is de ander z’n brood. Terwijl zij kuchend in bed lag, kreeg ik de kans om in te vallen en op te vallen. Vanaf toen ging het razendsnel, in een tijd dat ik me eerder als redacteur suf had gesolliciteerd, maar wegens te weinig ervaring niet eens op gesprek mocht komen. Het is 1994 en mijn enige nieuwslezerservaring had ik sinds een paar weken opgedaan bij Radio 10 en Concertradio, waar ik met een paar anderen om beurten de eenmansredactie was. Dat behelsde het selecteren van nieuwsberichten voor de verschillende zenderdoelgroepen: Radio 10 Gold trok vooral laagopgeleide huisvrouwen, terwijl Concertradio vooral voor hoger opgeleiden was. Vervolgens het schrijven van begrijpelijke nieuwsberichten voor elke doelgroep (eenvoudig taalgebruik voor Gold en lekker ingewikkeld financieel-economisch nieuws voor Concertradio). Tot slot het voorlezen van die berichten in een kleine radiostudio.  

Mijn moeder was apetrots dat ik op de radio was, en al snel wist ik een manier te vinden om haar op een verkapte manier de groeten te doen. De openingszin was al jaren hetzelfde: ‘Dit is het Radio 10 Gold nieuws van 10 uur, mijn naam is […] …’ En dan moest je 3 plaatsen in Nederland noemen met de temperatuur aldaar. In mijn geval werd dat regelmatig: ‘In Weesp is het 15 graden, in …’ en dan wist mijn moeder aldaar dat ik haar groette. Ze ronselde ook vriendinnen om te gaan luisteren, en ook moeders van mijn vriendinnen begonnen in te schakelen en werden uitermate vrolijk als hun woonplaats werd genoemd. ‘In Laren is het 14 graden, …’ 

En toen belde opeens AT5, de lokale Amsterdamse tv-zender waar ik tijdens mijn studie had gewerkt als redacteur en verslaggever. Inmiddels afgestudeerd, maar geen vaste baan. Of ik die avond als nieuwslezeres kon invallen? Ik had net de vroege ochtenddienst bij de radio achter de rug en nog wat groggy zei ik ja. Een ‘ja’ met verregaande gevolgen, die ik toen helemaal niet kon voorzien. Om heel eerlijk te zijn was nieuwslezen niet mijn droom; dat was namelijk de wereld over trekken met een camera (video of foto). Binnen zitten en tegen een camera praten vielen daar niet onder. Nu vond ik het nieuwslezen voor de radio wel erg leuk: je bent een ‘one man band’ en in je eentje verantwoordelijk voor de nieuwsvoorziening van meerdere zenders, van selecteren tot schrijven en voorlezen. Bij TV komt er toch echt meer bij kijken. Al was het maar visueel. 

Degene van AT5 die mijn aanvankelijke twijfel hoorde, haalde mij over door te zeggen dat TV niet zoveel anders was dan radio. En voor ik het wist had ik een mooi jasje geleend van mijn moeder, deed wat schmink op en zat opeens voor de camera. Het bleek helemaal niet zo eng als ik weleens had gedacht. En inderdaad was er niet zo gek veel verschil met het nieuwslezen voor de radio.  

Vanaf dat moment ging het snel voor deze toevallige invaller: dezelfde maand nog belden NOS Journaal, Vara’s Jules Unlimited en RTL Nieuws. Ik had het voor het uitkiezen! Opeens realiseerde ik me dat ik voor een paar beslissende t-splitsingen in mijn leven stond. Koos ik voor het avontuur bij Jules Unlimited, destijds mijn favoriete programma? Of voor het nieuws, mijn passie? En koos ik dan voor het betrouwbare, degelijke NOS Journaal of de jongehondenbende die ik kende als koerier en geluidsman bij RTL Nieuws?  

Cees Nooteboom schreef ooit: ik had wel 1000 levens en nam er maar één. Wat voor leven had ik gehad als ik toen koos voor Jules? Of meteen voor de NOS, in plaats van mijn vrienden en bekenden bij RTL Nieuws? Eén ding weet ik zeker, dan had ik de liefde van mijn leven niet ontmoet op de studiovloer van het programma Nieuwslijn, een nieuwsmagazine dat op de RTL-redactie werd gemaakt in 1995 en 1996. En dat zou pas echt een gemiste kans zijn.  

Volgende keer: mijn eerste journalistieke ervaring als 10-jarige, oftewel hoe een camera mij over mijn verlegenheid heen hielp.