Hoe het allemaal begon, deel 2

Ik moet helaas deze column beginnen met een excuus. In mijn vorige columns heb ik een belangrijke vraag opgeworpen, maar niet beantwoord: hoe werd ik nieuwslezeres? Ik schreef over mijn eerste baantjes als redacteur, verslaggever en camjofi (camerajournalist op de fiets), liet zelfs het woord startup vallen. Maar toen was de zendtijd voorbij. Niets dus over het begin van die carrière als nieuwslezeres. Het werd een cliffhanger, waardoor u hopelijk niet kon wachten tot mijn nieuwe column verscheen.  

Nu lijken een startup en een carrière als nieuwslezeres een flink eind uit elkaar te liggen, maar ook hier had het een met het ander te maken. Er was een correlatie, niet per se een causaal verband. Tijdens mijn studie Communicatiewetenschap aan de UvA leerden we over Zender-Boodschap-Ontvanger en de hinderlijke Ruis op de lijn; zo’n beetje de samenvatting van 4 jaar studeren en de kern van alles wat met media te maken heeft. Zo gek dus niet dat ik ‘in de media’ terechtkwam. Maar zoals ik vorige keer schreef: de banen lagen begin jaren 90 bepaald niet voor het oprapen. Dan moet je die dus zelf creëren, en dat is precies wat ik deed. Ik pakte alles aan dat los en vast zat en richtte met mijn toenmalige vriend een eigen bedrijfje op: NDB Videoproducties. We monteerden filmpjes over bescherming van dieren voor het Wereld Natuur Fonds en net zo makkelijk richtten we een tentoonstelling in over het nut van het afschieten van wild, in opdracht van de Jagersvereniging op de Veluwe. Principes, zei u? Wablief? 

Ergens tussen die uiteenlopende opdrachten door, liep ik tegen een AVID aan, in een tijd dat videomontage nog iets was van videobandjes en twee- of driemachinemontages. Bij de TROS stond een proefopstelling, maar niemand wilde erop werken; je moest eerst je videobanden inladen en dat kostte menigeen te veel tijd. Dat je vervolgens razendsnel kon monteren, werd niet ingecalculeerd. Aangezien ik nogal behept ben met staircase wisdom (mijn meest briljante ingevingen heb ik op de trap naar buiten), is een apparaat dat het video-equivalent is van de revolutie van typemachine naar tekstverwerker voor mij een uitkomst. Ik help u graag nog even herinneren dat een wijziging in je lineaire videomontage in die dagen betekende dat je ‘een generatie verliest’ (kent u die term nog?). Of je moet helemaal opnieuw beginnen. Met de kans dat je dan weer ergens bij het 5e shot een nóg beter eerste beeld bedenkt.  

Non-lineaire videomontage bleek voor mij dus een uitkomst, en maakte mij zo enthousiast dat ik belde met New York, waar het bedrijf zat. Die verwezen me door, terug naar Amsterdam; twee mannen in het WTC die AVID hier in Nederland introduceerden. Met een van hen, Tom Poederbach, werd ik dikke vrienden. Net als met de Rabobank, die weliswaar niet helemaal begreep hoe je met een computer kon monteren, en zeker niet waarom je (in de tijd van floppydisks, megabits en -bytes) daarnaast ook nog een computergeheugen van de astronomische grootheid van 1 Gigabyte nodig had, à raison van 30.000 gulden.  

Desondanks beantwoordde de Rabobank mijn enthousiasme wel met een flinke lening voor deze startup.  

Het werd een eclatant succes en in no time kwamen grootheden als Ivo Niehe en Catherine Keijl bij ons monteren. Intussen groeide het aantal AVIDS bij ons net zo snel als de grootheden het pand weer verlieten, linea recta naar AVID om hun eigen AVID aan te schaffen. Want zo fijn werken en zo betaalbaar was videomontage niet eerder. Het bleek het begin van de digitale montagerevolutie.  

Goh, nu heb ik nog niet verteld hoe ik nieuwslezeres werd. Heeft u nog even geduld, AUB?