Verliefd op Vinyl

Bijna 600 platen, in verhuisdozen op speciaal formaat, gerangschikt op alfabet. Verstoft en verstopt in een kast met een deur die bijna nooit open gaat, maar tenminste wel droog en veilig is. Toen ik naar dit kleine maar fijne huis verhuisde dacht ik dat ik daar wel ruimte voor zou kunnen maken, het is een kwestie van prioriteiten stellen. Ik werd verliefd en in plaats van ruimte, maakten we een kind.

Ik probeer me in te houden wat betreft het bijhouden van de collectie als er prachtige nieuwe LP’s uitkomen en niet te vallen voor de verleidingen van oude parels, want dat is de pest van zo’n verzameling: het is nooit af. En al draai ik dus al jaren thuis geen vinyl meer, de liefde gaat niet weg. 

Maar waarin zit ‘m toch die magie? De laatste jaren blijft de verkoop maar toenemen, de enige geluidsdrager die aan populariteit wint. Record Store Day is een heus evenement in meerdere steden en de platenspeler mag weer een prominente plek in de woonkamer hebben. Ja, de geluidskwaliteit is beter dan bij digitaal luisteren, details komen mooier naar voren en het geluid is warmer (moet je natuurlijk wel een goede versterker en aardige boxen hebben), maar het is echt niet praktisch. Het is duur, kwetsbaar en neemt veel plek in. Je moet regelmatig platen verwisselen en omdraaien, en die ene matige track sla je niet zomaar over. Om over de intense ergernis van een kras nog maar niet spreken. 

Vinyl is voor de toegewijde muziekliefhebber, voor wie de muziekliefde zwaarder weegt dan de praktische bezwaren. Voor de mensen die conceptalbums waarderen, het artwork, de liner notes, iets blijvends in de kast willen hebben, die hun favoriete artiesten willen steunen, en vooruit, misschien ook wel een beetje willen pronken met hun smaak en kennis van de muziekhistorie. Voor mensen die muziek als onderdeel van hun identiteit beschouwen. Voor mij persoonlijk zit er nog extra glans aan platen door mijn vader. Hij heeft me op jonge leeftijd zoveel laten horen, met zoveel kennis laten maken. Als ik als puber op mijn kamer naar hiphop zat te luisteren riep hij me vaak naar beneden en liet hij me (soms ongevraagd) de originelen van de samples horen. En dat deed hij dan door een plaat uit de kast te trekken.

Toen ik uit huis ging en voorzichtig mijn eerste eigen vinyl kocht, heeft hij zijn platencollectie aan mij gedoneerd (eerlijk gezegd ook onder lichte druk van mijn moeder, die meer ruimte wilde voor haar boeken). Het is een rijk archief dat over tientallen jaren is gegroeid, met bijna het hele oeuvre van de Rolling Stones, Roxy Music, The Kinks, Lou Reed maar ook veel soul en verrassende verzamelaars, en hier-en-daar iets dat ik liefdevol als ouwe meuk kan bestempelen (sorry Neil Diamond). Het idee dat hij een plaat toen hij 20 was met zorg heeft uitgezocht, uit de bakken bij de platenzaak heeft gevist en al die jaren heeft bewaard, ontroert me. Dat mijn vingers over dezelfde platenhoezen gaan, maar dan 50 jaar later, heeft een magie die ik altijd zal koesteren, en ik hoop dat mijn dochter er later net zo verknocht aan raakt als haar opa en ik. Ik zal ze dan ook nooit wegdoen, behalve als zij ook een collectie begint. 

Een column van Eva Koreman.