Audio is een heikel punt in ons huishouden. Waar sommige mensen regelmatig discussies hebben over rondslingerende kleding (ik ben schuldig), op welke wijze de afwasmachine het efficiëntst in te ruimen (of ‘m überhaupt efficiënt inruimen, mijn bron van ergernis, heel kinderachtig) of het omlaag doen van de WC-bril (die hebben we dan weer niet, althans, wel een WC-bril, maar geen discussies), is bij ons het vaakst terugkerende onderwerp: geluid. En dan niet dat de één teveel lawaai maakt of de muziek te hard staat, maar welke muziek er op staat, en dan ook nog hoe de muziek geconsumeerd wordt. En dat klinkt een beetje zeikerig, dat snap ik wel, maar het wordt misschien wat duidelijker als ik vertel dat mijn partner muzikant is. En ik radiomaker. Oftewel: hij is muziekprofessional, en ik professioneel consument, om het oneerbiedig te zeggen. 

Toen we voor het eerst samen in mijn oude auto zaten, een rammelbak met een CD-speler, viel hij bijna met zijn hoofd tegen het dashboard. “Hoe kun jij, een muziekliefhebber, muziek luisteren met deze speakers? Dit doffe geluid? Al het ‘laag’’ is eruit? Het klinkt verschrikkelijk!”. Ik moest hem gelijk geven: het geluid was niet het allerbeste in deze wagen, maar het had een functie. Elke week krijg ik als radiomaker van de vertegenwoordigers van artiesten en platenmaatschappijen (de pluggers) een stapel nieuwe singles en albums, toen nog op CD, en die luisterde ik dan in de auto. Met twee argumenten: het was de enige plek waar ik een CD-speler had, en, heel belangrijk, klinkt het daar goed, dan klinkt het óók goed voor alle mensen die het nummer op de radio horen: de meeste mensen luisteren nog altijd in de auto. De best beluisterde radio-uren heten niet voor niets ‘drivetime’: oftewel tijdens de spits. En de meeste mensen hebben, helaas maar begrijpelijk, onderweg geen geavanceerd soundsystem. Ook in professionele opnamestudio’s is de ‘car test’ om die reden voor een afgemixte plaat nog altijd een begrip.

Maar hoe kan iemand met een hyperfocus als het om audio gaat daarmee leren leven? Het antwoord is: niet. En dat is begrijpelijk. Hij kan twee dagen bezig zijn met ‘tweaken’ van een snaredrum in een liedje. Dagen pielen met plug-ins en filters, om het geluid van dat ene instrument warm genoeg, hard genoeg, subtiel genoeg in de mix te krijgen. En dan komt er zo iemand als ik, die op een drukke releasedag 150 liedjes achter elkaar luistert, en ze dan meestal ook niet helemaal afluistert want daarvoor zitten er te weinig uren in een dag, en dan ook nog over deze speakers. Onverteerbaar. 

Het probleem in de auto is inmiddels opgelost, want de rammelbak is vervangen door een degelijke gezinsauto met een rijk geluid, maar zonder CD-speler. Dat laatste is niet erg, de albums en singles worden zelden meer op fysieke geluidsdragers uitgedeeld (alhoewel vinyl een enorme opmars heeft gemaakt, maar dat is een gespreksonderwerp voor een andere keer), en het religieus doornemen van nieuwe muziek is daarmee grotendeels verplaatst van de auto naar de woonkamer. Ik waag het niet om dat via de armoedige boxjes van mijn computer te doen. Ik heb de verontwaardiging van mijn partner, de artiest, geïnternaliseerd en daarbij mijn muziekliefde omarmd. De fluwelen oorkussens van de koptelefoon die ik ook gebruik om radio mee te maken zitten heerlijk. Je kruipt meteen in een andere wereld. En ook al blijft het argument overeind dat goede muziek voor de radio ook goed moet klinken in de auto op minder chique apparatuur… Het werk (al durf ik dat gedeelte van mijn baan nauwelijks werk te noemen, wie mag er nou nieuwe muziek luisteren voor ‘werk’) wordt er wel een stuk aangenamer op. En de auto een stuk netter, op de passagiersstoel staat niet langer een doos met CD’s. Iedereen gelukkig. Al hoorde ik hem gisteren wel mopperen over de speakers in de woonkamer.

Een column van Eva Koreman.