Opgeruimd zijn brengt liefde

Laatst keek ik mijn thuisarchief door. Dat was niet zonder reden. Ik noem het een archief, mijn lief noemt het de HOZ, ofwel de Hoop Ouwe Zooi. Die hoop was een tot een, zelfs in mijn ogen, bijna onneembare berg van allerhande frutsels, knipsels, apparaten, foto’s, videobanden en andere technische hoogtepunten uit lang vervlogen tijden gegroeid. Dit alles verdeeld over diverse kamers in ons huis. Het zou een neusje van de klimzalm zijn voor een vergevorderd alpinist. Wel met groot gevaar voor eigen leven. Om mijn lief als lief te behouden besloot ik de berg te slechten. Weken ging ik door de analoge geschiedenis van al wat met techniek te maken had heen. 59 huisvuilzakken tot de rand toe gevuld werden bij de papierbak in geleverd. Apparatuur van mindere kwaliteit vond de weg naar de milieustraat. Halve container vol schat ik. Mijn lief klapte in haar handen van enthousiasme. Bij mij was dat anders, wikken en wegen. In de zak stoppen en er toch weer uithalen. En er weer in en er weer uit. Zeker omdat mijn meisje er zich ongevraagd mee begon te bemoeien. Dat ging natuurlijk allemaal weer uit de zak. Los van al deze emoties was het een mooie tocht langs memory-lane. Als 60-jarige techneutfreak zag ik vele innovaties voorbij komen. Veel die een schone dood bij de consument stierven maar ook die tot op de dag van vandaag de boel op zijn kop zette. U verkocht ze allemaal. Vaak gek gemaakt door de verkooppraat van de producent dat dit het toch allemaal ging worden. Wie herinnert zich nog de The Virtual Boy van Nintendo ? Precies niemand. In 1995 met groot getoeter gelanceerd als eerste VR headset met games bleek het al snel een grote teleurstelling. Dat geldt eigenlijk voor veel wat met VR en 3D te maken heeft. De 3D televisie heb ik nog geen afstand van kunnen doen, maar werken doet hij niet. Gek genoeg is zo’n beetje alles wat een bril nodig heeft een stille dood gestorven met de Apple Vision Pro als voorlopig laatste in de VR-rij. Maar in mijn berg zitten ook parels. Een daarvan was mijn eerste Apple iPhone 3G. Met bloed, zweet en wachttranen bemachtigd op 11 juli 2008 in de T-mobile shop op de lijnbaan 86 te Rotterdam. Klokslag 00.00 uur werd de winkel geopend. Dat ons aller havenstad die primeur had was al een historische gebeurtenis op zich. Die koester ik tot in mijn grafkist. De kist zelf is een prachtig product dat door de eeuwen heen weinig innovatie kent. Als je maar ligt voor een goede prijs is hier vooral het motto. De iPhone zelf kende nog een Nederlands tintje, want twee Nederlanders waren nauw betrokken bij het ontwerp van dit wonderapparaat, Bas Ording en Marcel van Os. Samen met de grote Jobs hadden zij eraan geklust. De gelukkige bezitter van de eerste Nederlandse iPhone was de 47-jarige Edwin Driesen uit Den Haag. Hij had meer dan 14,5 uur op dit mobiele wonder gewacht. Op de vraag wat hij thuis als eerste met zijn iPhone ging doen, was zijn verrassende antwoord “opladen”. Dat opladen heb ik de afgelopen tijd mogen doen aan de hand van mijn HOZ. Ouwe zooi die er altijd toe deed en nog steeds toe doet. Allemaal verkocht door u die de Nederlandse consument voorziet van al wat geluid maakt en beeld geeft. U kleurt de wereld. Helemaal die van mij.  Okay, de stapel is uitgedund en mijn lief houdt nog meer van mij. Als een soort van eerste iPhone waar ze op gewacht heeft en die nu opgeruimd door het leven gaat. Voor even. Er komt vast weer wat te verzamelen aan. Niet doorvertellen aan mijn meisje.

Een column van Eppo van Nispen tot Sevenaer, directeur van Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid, geschreven voor FIAR, de brancheorganisatie voor producenten en importeurs van audio, imaging en tv.