Kunstmatige intelligentie Vaderdag

Er zijn van die dagen dat je je verheugt. Gewoon omdat je als mens je kan verheugen op iets. Op iets goeds, iets leuks, iets aardigs, iets liefs, iets moois. Voor een ander of voor jezelf. Verheugen, een prachtig woord uit de middeleeuwen, afkomstig van verhogen, ook wel verblijden. De mooiste verheugdagen zijn die dagen waarop je geëerd wordt voor iets wat je hebt gedaan of betekent voor je medemens.

Vaderdag is zo’n dag. Heerlijk. En met de grote kinderschare die ik rijk ben, vijf in getal, mag ik mij baden in allerhande knutsel- en dichtwerk waarin mijn vaderschap geroemd wordt. In een verhitte nee-dat-mag-je-niet-discussie met hen pak ik graag die geschilderde tegel: “Pap, jij bent mijn grootste Hartedief, Vader ik heb je eeuwig lief”. 

Voor dit nationale verheugmoment moeten alle vaders de retail hartelijk danken. Zonder hen was die dag er nooit gekomen. “Eindelijk een Vaderdag” riep een krantenkop uit 1937. De sigarenboeren besloten Pa nu eens eindelijk in het zonnetje te zetten. Dit ten faveure van de al jarenlang gehuldigde moeders. Het ging natuurlijk niet om vader zelf, maar vooral de extra verkoop van de sigaar die hij rookte. Geen sigaarrokende oudeheer die daar bezwaar tegen had. Er was zelfs een heus vaderdaggeschenk: een doosje vrolijk knakkende sigaren.

De rookwaarverkopers kozen daarvoor de tweede zondag van oktober. Steeds meer partijen deden mee. Boekverkopers en drankhandelaren prezen elke oktober Vaders de hemel in. Dat zou zo blijven tot 1948. In dat jaar hadden de mannen van de Herenmodezaken er schoon genoeg van. Het zat hen teveel op de verkopen van Sint en Kerst. Oktober was een rotmaand voor vaders besloten ze. De derde zondag van juni, die was echt beter als dag voor die vader, want dat slingerde de omzet in de slappe zomertijd aan. In het grote Amerika hadden ze dat al jaren eerder vastgesteld. Dat vonden de sigarenwinkeliers niet. Zij bleven in oktober.

Dat ene jaar werd Vaderdag twee keer gevierd. Wat een feest voor Vader. Het is datzelfde jaar dat de elektronicahandelaar zijn verkoopkans schoon ziet om een plekje in de harten van vaders en vooral zijn liefkozende schare te veroveren. Radio’s, televisies, en stereosets, vader wilde die wel hebben. Inmiddels zijn we 75 jaar verder. En is de elektronica meer verandert in digitalica. Fantastische, de audiovisuele versterkende, geest verrijkende, digitale gadgets zijn er voor vaders (en stiekem ook de moeders) te verkrijgen. En het mooie is, ze worden steeds intelligenter. Kunstmatig intelligent welteverstaan.

Apparaten die denken en doen. Prachtig. Als ze maar doen wat ik denk. En daar denk ik zo het mijne van. Want al die kunstmatig intelligente AV-gadgets hebben soms hun hele eigen gedachte. Net mensen. Maar dat wil je niet. Mijn hoog-intelligente in-ears – met aanprijzing dat mijn luisterbeleving nooit meer hetzelfde zal zijn- doen best gekke dingen. Ik durf niet dom te zeggen, want ik ben bang dat ze dat horen en dan boos worden. Maar de bewering U hoort het alsof u er bij bent, het unieke intelligente systeem past zich aan de omgeving aan is er nooit op het moment suprême. Sterker, dan hoor ik opeens helemaal niks. Hoe, waarom, ik kan het ze niet vragen want de communicatie is tamelijk eenzijdig.

Een kind vroeg mij wat ik wilde op Vaderdag. Hij had een apparaatje voor onze big wall gamingscreen gezien en dat kon hij nu bestellen. Lief, wat lief, dacht ik. Tot hij zei dat hij dan ook echt wel gebruik van wilde maken. “Maar het is wel kunstmatig intelligent, hij helpt je een betere gamer te worden” voegde hij eraan toe. Betere gamer, dat kan ik wel gebruiken. Ik verheug mij. Vooral als het apparaat eigenzinnig aan de slag gaat en mijn zoon leert te verslaan. Dat zal ze leren, die lieve kinderen.