De Koptelefoon

Hoeveel heb ik er wel niet versleten, vergeten, kwijtgeraakt of weggegeven. Hoeveel liggen er nog in de kast, wachtend tot het het moment is om eindelijk weer te schitteren. Hoeveel liggen er stof te verzamelen tot de realisatie daar is: ik ben afgedankt. Hoe vaak ben ik van mening veranderd over welke het beste, mooiste of efficiëntste werkt. De situatie, voortschrijdende technologie, wat je luistert, wanneer je luistert, allemaal factoren die van invloed zijn op de vraag: wat is de beste koptelefoon voor mij?

Voordat muziek mijn werk was, was het mijn hobby en vanaf mijn muzikale ontwaken (ergens op het snijvlak van Europe – The Final Countdown, Kate Bush – Wuthering Heights en het gehele oeuvre van Madonna tot 1987) ben ik er vrijwel altijd mee bezig. Op de achterbank op vakantie: koptelefoontje op dat werd meegeleverd met de walkman. Een dun metalen bandje in het haar, schuimrubber op de oortjes, liedjes die zijn opgenomen van de radio op het cassettebandje. Op m’n kamertje ook, want in de woonkamer stond altijd de radio aan of een CD of plaat van mijn vader, dus om niet tegen elkaar in te schallen vaak een koptelefoontje op. In de trein. Op de fiets. Verbonden aan een discman, kortstondig aan een minidiscspeler, maar de mp3-speler was een blijvertje. Ze werden steeds groter, strakker en glimmender, kregen noise cancelling. De eerste vliegreis met een koptelefoon met noise cancelling, ik wist niet wat ik meemaakte. Helemaal in mijn eigen wereld. Maar je moest ‘m wel steeds opladen en halverwege de vliegreis was hij leeg. Dat vroeg om een gedegen lange termijn planning. Niet ideaal. Toen kwamen de oortjes, aan een draadje dat op onverklaarbare wijze altijd in de knoop zit, maar mooi wel in je zak past. Heerlijk. En je kan er ook nog mee bellen! Maar ja, die kwaliteit. Opgaan in de muziek gebeurt minder makkelijk, de details, het hoog en laag, het vervliegt allemaal, en dat is zonde. 

Tegenwoordig pak ik het anders aan, ik probeer geen koptelefoon te vinden waarvan ik verwacht dat die me altijd tevreden stelt, in elke situatie. Dus altijd in mijn tas: een set in-ears aan een draad (draadloze in-ears vind ik te stressvol, kwijtraken gegarandeerd, en daarbij doe ik de oortjes aan de lopende band in-en-uit). Dan kan ik bellen dat het een lieve lust is, en een podcast luisteren? Dat gaat ook prima. Veel videovergaderingen met de laptop? Dan een comfortabele koptelefoon met microfoon. Radio maken of DJ’en? Dan ook mijn grote aanstellerige koptelefoon met zacht pluche over mijn tere oortjes. Wat ik verder ook anders doe: ik zet ‘m niet meer zo hard, anders kan ik over 10 jaar ander werk zoeken, of erger. Ik heb in mijn pubertijd en twintigerjaren regelmatig gedrumd zonder gehoorberscherming, dus de speling is wel weg, de buffer is op. Verder meldde ik eerder in deze column tussen neus en lippen door dat ik ook altijd op de fiets naar muziek luisterde, ook van die gewoonte ben ik afgestapt. Verstand komt met de jaren, maar ik moet zeggen, het krijgen van een kind doet ook wat met de keuzes en hoe verantwoordelijk die zijn. 

Kortom, de beste koptelefoon bestaat niet. Alleen de beste koptelefoon voor jou, op dit moment. Eigenlijk net als met een levenspartner.

Een column van Eva Koreman.